De tijd waarin wij naar Noord-Amerika zijn geëmigreerd is totaal niet te vergelijken met nu. Na de oorlog zag Nederland er heel anders uit dan tegenwoordig en waren de vooruitzichten niet zo gunstig. Emigratie lag voor de hand.

In juni 1954 ben ik eerst afgestudeerd van de MTS in Rotterdam en werd ik meteen opgeroepen om mijn dienstplicht in het najaar in Nunspeet te vervullen, na enige jaren uitstel ivb met mijn studie.

Op 24 februari van dat jaar zijn we getrouwd in het stadhuis van Delft in het bijzijn van onze ouders, grootouders, familie en vrienden.

De economische omstandigheden Nederland na de Tweede Wereldoorlog waren slecht en er was een groot woningtekort. Hierdoor moesten mensen inwonen bij hun ouders. Zeker voor een pas getrouwd stel, zonder kinderen, was dat de enige mogelijkheid, een gegeven dat niet altijd makkelijk was voor beide partijen.

Tegelijkertijd kwamen veel Nederlanders terug uit Indië, nadat de onafhankelijkheid werd uitgeroepen in het voormalige Nederlands Indië, nu Indonesia.

Vanwege de druk op de huizenmarkt en andere voorzieningen richtte de Nederlandse regering emigratiebureaus op. Deze gaven ondersteuning aan mensen die wilde emigreren naar diverse landen. Zij vertrokken met boten die voorheen gebruikt waren voor troepentransport. Ook werden zelfs vliegtuigen hiervoor ingezet.

In oktober 1953 ben ik begonnen met mijn aanvraag om naar Canada te mogen emigreren. Ik koos voor Canada omdat ik gehoord had dat ik in de Verenigde Staten opgeroepen zou worden voor militaire dienst -- en waarschijnlijk naar de oorlog in Korea gestuurd zou worden -- ook al was ik nog geen ingezetene. 

Op 30 maart 1954 ben ik in Rotterdam in mijn eentje op de boot gestapt, de Grote Beer van de Holland Amerika Lijn, na afscheid genomen te hebben van mijn zes weken jonge bruid, ouders, schoonouders en de grootouders van mijn vader.

Het moet toch heel moeilijk voor iedereen geweest zijn om ons te zien vertrekken naar een heel andere omgeving en cultuur, zonder geld, werk en bekenden. Mijn vrouw bleef achter totdat ik meer vastigheid had verkregen in die vreemde omgeving.

Maar ik was niet de enige die dat deed. En ik was alleen, wij hadden geen kinderen zoals vele anderen die met gezinnen het zelfde onbekende tegemoet gingen.

Ik zat nog in dienst toen het bericht doorkwam dat ik vanaf Rotterdam naar Halifax in Canada kon vertrekken. En ik kon meteen de volgende dag afzwaaien. De sergeant-majoor was blij dat hij me kwijt was want door een inenting voor de pokken mocht ik geen geweer dragen. De pokkeninenting was verplicht om te kunnen emigreren. Als kinderen zijn we nooit ingeënt geweest en daarom had ik ook hoge koorts gekregen.

Kees, een vriend van mijn zwager, was de enige bekende op de boot en we werden beiden op het onderste dek gezet -- achteraan, vlak bij de propeller.

Ik was acht dagen op zee en ik ben flink zeeziek geweest. Meteen bij aankomst moest ik inkopen doen voor de lange treinreis naar Toronto. Ik werd toen al een soort tolk voor de andere emigranten die niet goed met de winkeliers konden praten in het Engels. Anderhalve dag in de trein en toen kwamen we zaterdagochtend heel vroeg in Toronto aan. 

De vriend van mijn zwager reisde ook naar Toronto. Hij kende daar een dienstvriend die ik moest bellen omdat hij niet genoeg Engels sprak. Maar ik draaide het nummer verkeerd en moest toen hulp inroepen. Ik werd geholpen door een Nederlander en die vroeg wat ik ging doen nadat mijn reisgenoot opgehaald was. Geen idee, eigenlijk. Hij vertelde dat hij een kostganger zocht omdat iemand net vertrokken was om in een andere stad te gaan werken. Dus ik mee naar zijn huis.

Ik had dertig Canadese dollars ontvangen van de emigratiedienst en kon op die manier gelijk de vijftien dollar kostgeld voor de eerste week betalen. Na het weekeind ben ik met een Nederlander naar de fabriek gegaan waar nu een vacature was ontstaan omdat die andere man was vertrokken. Ik werd aangenomen als machinebankwerker voor één dollar per uur. Ik moest stalen buizen voorzien van flenzen voor een inductieoven. Er werkten daar ook andere emigranten uit de hele wereld. Ik moest bijvoorbeeld wennen aan het Engelse matensysteem ('inches' ipv centimeters etc). 

Intussen probeerde ik contacten te leggen voor ander werk dat beter aansloot op mijn opleiding. Om beter Engels te leren speken en te verstaan ging ik naar de bioscoop en zag de film vaak driemaal zodat ik de klank, woorden en verhaal kon begrijpen. En dat alles voor 25 cent. 

Na een paar weken werd ik ontslagen omdat er niet genoeg werk meer was. Gelukkig had ik het telefoonnummer gekregen van een secretaresse die werkte voor de directeur, ene Van Dijk, van een Philips-dochter in Canada, hoewel het bedrijf een andere naam droeg. 

Toen ik opbelde om deze secretaresse te spreken, bleek zij er niet te zijn. Zodoende moest ik in het Engels, door de telefoon, aan andere secretaressen vertellen dat ik een baan zocht in mijn studierichting, elektrotechniek.

Na enige tijd zei een man dat hij mij wel wilde ontmoeten voor een interview. Welnu, die fabriek was aan de andere kant van Toronto en ik was daar nog nooit geweest. Gelijk met bussen en de ondergrondse naar die plek afgereisd. Ik vroeg aan de portier om mij te melden bij de persoon met wie ik gesproken had. Die was verbaasd dat ik er al was. Het interview verliep goed en  ik werd aangenomen als technicus, omdat ze daar mijn Nederlandse diploma niet erkende. Het salaris was $ 2.600,00 per jaar en als secondaire arbeidsvoorwaarde kreeg ik een ziektekostenverzekering. Dat had ik nog niet.

Later kwam mijn vrouw over uit Nederland en nog later zijn we samen, met onze dochter die in Canada is geboren, naar de Verenigde Staten verhuisd. Nu, zestig jaar later, is het fijn te constateren dat onze vier kinderen allemaal hebben kunnen studeren en dat wij als gezin goed zijn terechtgekomen. En dat allemaal met een startkapitaal van maar dertig Canadese dollars!